هیچ وقت نگو رسیدم ته خط....
"اگر هم احساس کردی رسیدی ته خط"....
یادت بیار که معلم کلاس اولت گفت:نقطه سر خط

بعضی وقتا مجبوری تو فضای بغضت بخندی 

دلت بگیره ولی دلگیری نکنی

شاکی بشی ولی شکایت نکنی

گریه کنی اما نذاری اشکات پیدا شن

خیلی چیزارو ببینی ولی ندیدش بگیری

خیلی حرفارو بشنوی ولی نشنیده بگیری

خیلی هادلتو بشکنن و تو فقط سکوت کنی ...

پ.ن:الان زندگی من سرشار از اون بعضی وقتاست

این سالها را خوب به خاطر بسپار

سالهائی که لبخند دگرگیسی کاملی از غم شده 

و من هائی که در تنهائی شان غنی ترشده اند 

این سالهای با فصل مشترک درد را به خاطر بسپار 

سالهای بی تحویل را 

بهار تعبیر هیچ خواب روشنی نیست 

که در چرخش روزگار، ناگزیر می آید 

دستش را روی قلب یخ زده ات میگذارد 

تا حول حالنائی بشوی 

به شکوه تمام قدمهای پیش رویت 

با همه خستگی باید گذشت 

قدم برداشت 

رفت و زندگی را اززیر برفها بیرون کشید 

حتی اگر دیگر چهار گوشه اش را ندارد 

حتی اگر بوی نا میدهد 

بی اعتنا به تکرار ها و تکرارها

هیچ قصه گویی نیست که داستانش این گونه آغاز شود ، 

که یکی بود ، دیگری هم بود . همه با هم بودند .

و ما اسیر این قصه کهن ، برای بودن یکی ، یکی را نیست می کنیم .

از دارایی ، از آبرو ، از هستی . انگار که بودنمان وابسته نبودن دیگریست .

 هیچ کس نمیداند ، جز ما . هیچ کس نمی فهمد جز ما .

 و آن کس که نمی داند و نمی فهمد ، ارزشی ندارد ، حتی برای زیستن .

و این هنری است که آن را خوب آموخته ایم .

هنر نبودن دیگری...

شاید یه کسی شبا برای اینکه خواب تورو ببینه

 به خدا التماس می کنه!!

 شاید یه کسی به محض دیدن تو دستاش یخ می کنه و تپش قلبش مرتب بیشتر می شه!!!

مطمئن باش یه کسی شبا به خاطر تو ؛ 

تو دریایی از اشک می خوابه !!!! 

ولی تو اونو نمی بینی ....

یه  "دوستت دارم" هایی هم هست...

میدونی دروغه ها...

ولی قلبت برای باورش به عقلت التماس میکنه...

سعی نکن متفاوت باشی..فقط خوب باش..در این دنیا خوب بودن به اندازه کافی متفاوت هست..

کلاغ جان قصه ی من به سر رسید سوار شو توراهم به خانه ات می رسانم

گاهی دلت از سن و سالت میگیرد..میخواهی کودک باشی..کودک به  هر بهانه ای به آغوش غمخواری پناه میبرد و اسوده اشک میریزد..بزرگ که باشی باید بغض های زیادی را بی صدا دفن کنی

همیشه نمیشود زد به بیخیالی و گفت:تنها امده ام تنها میروم..یک وقت هایی.. شاید حتی برای ساعتی یا دقیقه ای کم می اوری..دل وامانده ات یک نفر را میخواهد

این روزها تلخ میگذرد..دستم میلرزد از توصیفش..همین بس که نفس کشیدنم در این مرگ تدریجی مثل خودکشی است با تیغ کند..

برای خیانت هزار راه است اما هیچکدام به اندازه ی تظاهر به دوست داشتن کثیف نیست!!!

گاهی دلت میخواهد همه ی بغض هات از نگاهت خونده بشن..میدونی جسارت گفتن کلمه هارو نداری اما یه نگاه گنگ تحویل میگیری یا جمله ای مثل چیزی شده؟..اونجاست که بغضت رو با لیوان سکوت سر میکشی و با لبخندی سرد میگی:نه هیچی..

مهربانیت را به دستی ببخش که می دانی با او خواهی ماند وگرنه حسرت میگذاری بر دلی که دوستت دارد...

گاهی ندانسته از یک نفر بتی درست میکنی..آنقدر بزرگ که از دست ابراهیم نیز کاری بر نمی اید

گاهی دلم میخواهد خودم را بغل کنم ..ببرم بخوابانمش..لحاف را رویش بکشم دست ببرم لای موهایش و نوازشش کنم..حتی برایش لالایی بخوانم ..وسط گریه هایش بگویم :قصه نخور خودم جان..درست میشود!درست میشود!اگرهم نشد به درک..تمام میشود..بالاخره تمام میشود.

دنیای آدم بزرگ ها سرد است

جاده هایش می رسد به دهکده ای سوت و کور

به دور دست ها

به آنجا که در بن بست هایش مهربانی می میرد

و هوایش بوی " نا " می دهد

به نا کجا آبادی ختم می شود

که قلب ها درون خاک های سرد دفن شده

و بی وفایی حکمرانی میکند

فرشته زمینی در دنیای کودکیت بمان

دنیای آدم بزرگ ها جای تو نیست...

پ.ن:شاید خیلی غمگین نوشتم

ولی باید خالی میشدم

قصه دردناکی ست شکستن دل فرشته ای

که برای زمینی شدن

بال هایش را گذاشت پیش خدا

خدایا !

بال هایم را باز پس ده

زمین جایی برای فرشته ها ندارد...

قدری باران بفرست خدا

زمینت پر شده از بوی لاشه دروغ های این مردمان

بوی گند نامردی روحم را سخت اذیت میکند

بارانت را از من نگیر...

دل ست دیگر گاهی میگیرد و گاهی میتپد به یاد کسی ...

و شاید همان لحظه ست که متنفر میشوی از بودن ...

از تمام تنهایی های نا تمام بودن های نابود ...

دلت یک پنجره میخواهد و بارانی نم نم ...و اگر تند باشد که چه بهتر ...

بروی زیر آن و اشک بریزی و شاید آسمان هم نفهمد باران چشم

هایت بیشتر از باران اوست ...

میگذری از کوچه باغ های خاطرات دور در پس درخت هایی که

با وجود پروراندی و حالا فصل برگ ریزان دلی ست بی تاب ...

و چه سخت است که دلت هوای کسی را میکند که نه

میدانی کیست و نه شاید وجود دارد ...

همان لحظه ست که دلت هوای دو دست را میکند ...

دست هایی به بزرگی آسمان دلت که هیچ چیز نگیردش از تو ...

سخت است کنار هم گذاشتن واژه ها لحظات بی تابی ...

وقت هایی که دل میخواهد پرواز کند به یاد تمام زیبایی گذشته ...

و عقل با سختی تمام بال های دل را میبندد تا دوباره

شاهد شکستش نباشد ...

هنوز هم عقل و دل در جدال بی پایان به سر میبرند ...

تمام تنم بوی خستگی میدهد ...

تا کجا باید رفت این راه خاکی را...

نگاه که میکنی تمام جاده را کرکس های سیاه بی رحم پر کرده ...

که هر کدام خیره چشم به طعمه ای شاید نه چندان لذیذ

پرواز میکنند ...

و کافی ست لحظه ای بایستی ...

و آن وقت ست که روح و جانت را یکجا میبلعند ...

و تو میمانی و جسمی بی جان ...

در پی جرعه ای نفس...

من به آمار زمین مشکوکم 

اگر این سطح پر از آدم هاست

پس چرا این همه دل ها تنهاست ؟

بیخودی میگویند هیچ کس تنها نیست ، چه کسی تنها نیست ؟

همه از هم دورند ... 

همه در جمع ولی تنهایند ... 

من که در تردیدم ، تو چطور ؟

سهراب سپهری

رسم این شهر عجیب است ، بیا برگردیم / قصد این قوم فریب است ، بیا برگردیم
آن که یک روز دل به نگاهش دادیم / خنده اش سرد و غریب است ، بیا برگردیم
عشق ، بازیچه شهر است ولی در ده ما / دختر عشق ، نجیب است ، بیا برگردیم . .

تو هَمیـــشه میگفتـــــی :
مـــــــن ، یه تار مُوی تو را به هیچ کَس نمیــــــدَهم!
اینقَدر تار های مویِ مَن را به این و آن دادی تا کَچَــــل شدم !
حـــــــالا برو دســـــت از سر کچلم بردار

امروز به “آنهایی” می اندیشم که روی “شانه هایم” گریه کردند
و نوبت “من” که شد “شانه ” خالی کردند !

در کودکی در کدام بازی ، راهت ندادند که امروز ، اینگونه دیوانه وار ، تشنه ی “بازی کردن ” با آدم هایی ؟!

نــَـمـَــکــ بَـــر زَخمــَم نَپـــــــاش
یادَت باشَـــــــــــــــــــــــد
این نَـــمَـــــکـــ هـــارا از سـَـــرِ سُـــفره ی دِلِ مَـــــن بَــــرداشتی…

از پنجره شستند چرا ؟ باران را
از یاد ببردند چرا؟ یاران را
آنها به گمان خویش روشنفکرند
باور نکنید این دغل کاران را

من اگر دختر نفرین شده ی اندوهم
یا که از نسل گلی هرزه میان کوهم
تو هم آن آدمک چوبیه پیمان شکنی
که فقط لایق آتش زدنی

زندگی به من آموخت که همیشه آماده دفاع از حمله احتمالیِ کسی باشم که به او محبت فراوان کردم !

ساکت نیستم
لبهایم هم نسوخته است
تنها
تمام من
تاول زده
از آشی که نخورده ام…

کاش به جای این همه باشگاه زیبایی اندام ، یه باشگاه زیبایی افکار هم داشتیم ؛ مشکل امروز ما اندام ها نیستن ، افکارها هستن !

این روزها هوا خیلی غبار آلود است !
گرگ را از سگ نمی توان تشخیص داد !
هنگامی که گرگ را میشناسیم که دریده شده ایم . . . !

زیاد فرقی نکرده…
خودِخودشه
فقط اونی که داره باهاش قدم میزنه
”من ” نیستم

دنبال کسی نیستم که وقتی میگم میرم
بگه : “نرو!”
کسی رو میخوام که وقتی گفتم میرم
بگه : صب کن منم باهات بیام، تنهانرو

هنوز آنقدر ضعیف نشده ام
که خطرِ ریزشِ این کـوه را جار بزنم
اما تــــو
حوالیِ من که می رسی احتیاط کن

هنوز آنقدر ضعیف نشده ام
که خطرِ ریزشِ این کـوه را جار بزنم
اما تــــو
حوالیِ من که می رسی احتیاط کن

ای دل بی ارزش !
لامـــصب… یاد بگیر !
اگه کسی بهت گفت دوسِتـــــــ دارم
لزوما به این معنی نیست که کَسِ دیگه ای رو دوست نداره…